For months, friends and acquaintances had been encouraging me to join the singing competition Tanghalan ng Kampeon Japan. I kept turning it down because the venue was too far from our place in Nagano, and I didn’t want to miss work just for that. Eventually, auditions were held in several prefectures—and Iida, Nagano was one of the locations. They convinced me again, but I still refused. I felt like I had lost my confidence and even the desire to sing. I didn’t want to go through all the stress again—spending money, traveling far, preparing clothes, and putting in all that effort.

But because my friend organized the audition, which coincided with the anniversary of her Hanahana Fusen Art shop, I went to support her event. When I arrived, about seven people had already finished singing. Then my friend handed me a T-shirt and said, “Naka-lista ka na. You’ll be the last to sing.” I was so shocked—I hadn't planned to participate at all! I honestly thought the T-shirt was just a souvenir. I didn’t even know there was a fee! Hahaha. It felt too awkward to refuse at that point, so I just said okay, thinking it would be just for fun.

Since I wasn’t serious about joining, I never imagined I would be chosen by GMA for the first round of the competition to be held at Star Studio Nagoya. But they wanted me to continue, and many people supported me. With their help, I made it all the way to the Grand Finals.

Every time I competed, I prayed and talked to the Lord. I always said, “Lord, Ikaw na po ang bahala sa akin. I can’t do this without You.” And every time, I was surprised by the people who reached out to support me so I could keep going. It felt amazing to have my prayers answered so quickly.

When the Grand Finals arrived, before we began, I led a prayer for all of us. I asked for a fair competition and honest results—kung ano ang kalooban Niya, siyang mangyari.

I was so nervous when they announced the Top 3—but thankfully, I was one of them. At that point, I was already grateful, because any of the three of us would surely get a place. We had to sing again to determine the Grand Winner, 1st Place, and 2nd Place. Honestly, I expected that I would get the lowest score because I was the only one who always sang Tagalog songs. Still, I did my best and told myself, bahala na.

When they announced the 2nd Place winner (Jed Terabe), I whispered, “Thank You, Lord… this already exceeds my expectations.” Then only two of us were left. Deep inside, I felt she deserved to win more, so even before they announced the Grand Winner, I already knew it would be her.

And I was right—I won 1st Place (Jasmin Vasquez), and the Grand Winner was Nicole Shigematsu. That’s why sometimes, in life, the moments you least expect are the ones that actually happen.

Congrats to all of us! I’m so happy—parang nag-refresh uli yung feeling ko like during Utawit Himig Pinoy at Hapon. Kailan kaya mauulit?

Until next time—thank you for reading this column. God bless us all.

Sobrang saya ng pakiramdam at nakaka-excite talaga kapag pauwi ka sa sariling bansa. Sa matagal na panahon, muli mong makakasama ang iyong pamilya. Katulad ng ibang mga kababayan natin dito sa Japan na todo kayod sa paghahanapbuhay para maitustos ang pangangailangan ng pamilya, sobrang galak na muli mong makakapiling ang mga mahal mo sa buhay—kahit panandalian lamang.

Yes, panandalian lang dahil 12 days lang ako nagbakasyon sa Pilipinas. Sinamantala ko ang pagkakataon na may long vacation sa kaisha (company). At dahil uuwi rin ang aking kapatid mula Japan, gayundin ang anak ko mula Canada, mas lalo kaming naging excited. Halos tatlong taon din kaming hindi nagkita kaya’t napakasaya naming magkakasama kasama pa ang iba pang pamilya.

Medyo hindi maganda ang panahon: sobrang init sa umaga, tapos biglang uulan nang malakas sa hapon. Sa ibang mabababang lugar, bumabaha pa. Literal na nasa bahay lang ako palagi. Isang beses lang kami nakalabas bilang pamilya, noong nag-outing kami sa Calamba, Laguna. Nag-swimming kami doon, nag-stay ng isang araw, at kinabukasan ay umuwi na rin. Ang saya ay panandalian lamang, agad napalitan ng lungkot dahil isang araw na lang ang natitira bago ang aking flight. Kailangan ko pang mamili at sulitin ang oras kasama ang aking mga anak, dahil kinabukasan, alas-6 ng umaga na ang lipad ko pabalik ng Japan. Kailangan 3 AM nasa airport na ako. Ang bilis ng panahon—pakiramdam ko, tatlong araw lang ako sa Pinas.

Noong huling gabi ko sa Pilipinas, may iniabot sa akin na sulat ang bunso ko. Sabi niya, basahin ko raw pagdating ko sa Japan. Pero hindi niya alam, palihim ko itong binasa agad. Nakasulat doon: “Mommy, gusto pa sana kita makasama ng mas matagal, pero mukhang malabo na mangyari dahil paalis ka na.” Sobrang kirot sa puso dahil kailangan ko na talagang umalis. Naawa ako sa bunso ko dahil mas matagal pa talaga yung mga panahong hindi kami magkasama. Lalo na nang sinabi niyang kailangan niya ng Mommy sa kanyang tabi. Naiyak ako dahil napakalaki ng pagkukulang ko sa aking mga anak. Halos mahigit kalahati ng buhay ko ay nandito na yata ako sa Japan para magtrabaho. Kung uuwi naman ako sa Pilipinas for good, wala pa akong sapat na pera para makapagnegosyo doon. Pero naniniwala ako na darating din ang araw na muli kaming magkakasama ng aking mga anak.

At dumating na nga ang araw ng flight ko pabalik ng Japan. Sobrang lungkot. Nasa NAIA pa lang ako, homesick na agad ang pakiramdam. Maikli lang kasi ang bakasyon ko sa Pinas dahil naisip ko, sayang ang kikitain ko kung matagal akong mag-absent sa trabaho. Pero sa bandang huli, narealize ko rin na walang katumbas na halaga ang mas matagal na oras kasama ang pamilya.

Darating din ang tamang panahon na muli kaming magsasama-sama. Kaunting panahon na lang. Sapagkat sa huli, ano man ang mangyari—pamilya pa rin ang lagi mong hahanapin.

Ang tag-araw sa Japan ay tumatagal mula Hunyo hanggang Agosto. Karaniwang napakainit ng panahong ito, may kasamang matinding humidity at temperatura na madalas lumalagpas sa 30℃ (86°F), lalo na sa mga lugar tulad ng Tokyo, Kyoto, at Osaka.

Kung ikukumpara sa mga nabanggit na siyudad, mas okay pa rin dito sa Nagano. Dahil napapaligiran kami ng mga bundok, kahit paano ay hindi kasing init ng Tokyo, Saitama, o Osaka. Gayunman, marami pa rin ang tinatamaan ng heat stroke, kaya mag-iingat po tayong lahat.

Kahit sa loob ng mga kaisha o kumpanya, hindi rin ligtas. Minsan, hindi kinakaya ng aircon ang init, lalo na kapag maraming makinang sabay-sabay na umaandar. Kaya mahalagang mag-ingat at alagaan ang katawan.

Palaging uminom ng tubig, lalo na kapag nararamdaman mong nanunuyo na ang lalamunan. Iwasan ding mababad sa pawis ang likod para hindi magkaroon ng ubo o pananakit ng lalamunan — karaniwan itong nangyayari sa pagsabay ng matinding init sa labas at lamig ng aircon sa loob.

Hindi lang katawan ang apektado ng tag-init — pati emosyon. Dahil sa init, umiikli ang pasensya at nagiging bugnutin ang ilan. Sa aking palagay, isa ito sa mga dahilan kung bakit may mga tao rito sa Japan na, sa panahon ng tag-araw, ay tila nawawala sa tamang pag-iisip. May mga kaso ng karahasan at maging pagpapakamatay na di maipaliwanag. Nakakalungkot at palaisipan talaga ito. Talaga bang papagulo na nang papagulo ang mundo? Sana ay huwag natin pairalin ang init ng ulo upang hindi tayo makasakit ng kapwa.

Sa halip, bakit hindi natin i-enjoy ang summer sa Japan? Maraming magagandang lugar na pwedeng pasyalan. Kung mahilig ka sa dagat, maraming beaches sa iba't ibang rehiyon. At kung nature lover ka naman, dito sa amin sa Nagano ay maraming ilog na pwedeng pagliguan at pasyalan. Ilan sa mga ito ay:

• Myokin Park (Iida)
  
  

• Atera Valley (Kiso)
  
  

• Shinano River (Ueda)
  
  

• Tenryu River
  
  

• Otagiri River / Yotagiri River (Komagane)
  
  

Iilan lamang ito sa napakaraming likas na yaman na pwede mong tuklasin. Maganda ring paraan ito para ma-relax, maiwasan ang stress, at maibsan ang init ng ulo.

Alagaan natin ang ating kalusugan — pisikal man o mental. Mag-summer refresh, at i-explore ang ganda ng kalikasan sa Japan.

Ecclesiastes 3:1-8:
"For everything there is a season, and a time for every matter under heaven:
A time to be born, and a time to die;
A time to plant, and a time to pluck up what is planted;
A time to kill, and a time to heal;
A time to break down, and a time to build up;
A time to weep, and a time to laugh;
A time to mourn, and a time to dance;
A time to cast away stones, and a time to gather stones;
A time to embrace, and a time to refrain from embracing;
A time to seek, and a time to lose;
A time to keep, and a time to cast away;
A time to be silent, and a time to speak;
A time to love, and a time to hate;
A time for war, and a time for peace."

No one in this world is perfect. We all have weaknesses. It is human nature to make mistakes, but what truly matters is that we learn from them and strive to walk the right path.

The world we live in is in turmoil. Natural disasters—fires, storms, floods, earthquakes—strike in different parts of the globe. Wars rage between nations, driven by power struggles and the fight for rights and freedom.

In the Philippines, our country faces its own battles. Corruption thrives as some in power abuse their positions for personal gain. Problems that once seemed to have solutions—such as the fight against illegal drugs—have resurfaced due to negligence. Crime syndicates, kidnappings, and robberies have once again taken root.

Anyone who dares to challenge these wrongdoings is met with resistance. Those in power will do everything they can to silence voices of truth, often twisting the narrative to discredit and destroy them in the eyes of the public.

One of the greatest issues we face as a people is our tendency to be easily swayed by misinformation. Too often, we believe in rumors and speculation without verifying the facts. Because of ignorance, many blindly follow orders—even when they are wrong—in exchange for fleeting rewards, only to regret their choices later.

If only we knew how to be content. If only we could stand united. If only we chose to live with love and prioritize our relationship with God, our lives would be different.

Power, wealth, and worldly pleasures are temporary. The trials our nation faces today are not without purpose—they are reminders, lessons from the Lord. Now is the time to change what must be changed, to repent for our sins, and to turn back to Him.

Natatandaan ko noong ako ay bata pa. Tuwing nakikita ko yung mga picture ni Nanay na kuha dito sa Japan pagsapit ng winter, talaga naman sobrang kapal ng snow. Parang sobrang saya maglaro at magpa picture. Hanggang sa dumating yung time na makarating ako dito sa Japan excited na ako makaranas ng ganoon.

Sa una, antay ako ng antay kailan uulan ng snow. At ayun na nga ng nangyari na, picture dito picture doon, ang saya. Pero sa una lang pala yon. Dahil madali akong ginawin at lamigin ang aking katawan. Madalas tatlong doble na yung suot kong damit. Lalo na at medyo mataas ang aming lugar. Higit lalo dito sa aking pinag tatrabahohan. Talagang kung mahina ang iyong katawan ay madalas kang mag kakasakit sa sobrang lamig.  

Isa ring problema ko tuwing sasapit ang ganitong panahon ay sobrang napaka delikado kapag nanigas yung snow sa daan. Napakadulas kaya maraming disgrasya. Kung minsan kahit na sobrang ingat mo ay talaga namang mahirap iwasan ang kapahamakan. Kailangan talaga ng dobleng pag-iingat.

Kamakailan nga lamang nung sobrang kapal ang nyebe dito sa aming lugar, mabuti at ok naman yung aking car at wala naman masamang nangyari hanggang makarating ako sa parking ng kaisha namin. Ngunit sa kasawiang palad, noong ako ay naglalakad na papasok, ayun nag slide ako dahil sa dulas ng daan. Lumagapak ako sa daan kaya ako ay napilayan. Pumasok pa din ako sa work akala ko mawawala yung sakit sa paa ko at tuhod. Pero noong bandang tanghali na ayun nag start na unti unti ng sumakit ang mga paa at binti ko, hanggang di ko na kinaya. Ayun, ako ay nag paalam na para umuwi. Ako'y nag pa check up sa doktor, ayun nga ang resulta napilayan daw ako.  

Sa ngayon ay ok na ako. Ingat po tayong lahat palagi. At sa mga nagbabalak mag punta sa mga mayeyelong lugar, dapat po ang suot nating mga sapatos ay yung siguradong hindi tayo madudulas. Gayon din ang ating mga gulong kahit pa naka winter tire tayo pero kung hindi 4WD ang ating sasakyan ay mahihirapan po tayo.  

Ingat po tayong lahat para ngayong darating na buwan ng pag-ibig ay ma enjoy natin ang araw ng mga puso. Maraming salamat po.